استنباط هایی که در متن، عبارات کلی را برای ما مشخص می سازند سایت تهران صفیر استنباط های تشریحی هستند. اینکه افراد تحت چه شرایطی استنباط های تشریحی را ایجاد می کنند نامشخص است، اما اغلب مشخص است که آنها این کار را انجام می دهند. از آنجایی که استنباط های تشریحی برای به هم پیوستگی گفتمان ضروری نیستند، لذا این استنباط ها برعکس استنباط های پلی، در فهم متن چندان مهم نیستند و نقش مهمی ایفا نمی کنند. سینگر ( 1994) در بررسی که انجام داد از مشارکت کنندگان خواست تا بعد از شنیدن یکی از سه جمله ی زیر صحت و سقم گزاره ی " دندانپزشک دندان را کشید" را بررسی کنند:
همچنین باید خاطرنشان ساخت که تمام گفتمانها آنطور که باید نیاز به استنباط ندارند و در بعضی از گفتمان ها معنای دقیق جمله به خودی خود در ذهن خواننده نقش می بندد. به جمله های زیر دقت کنید:
(26) الف- دندانپزشک بدون درد دندان را کشید، بیمار روش جدید را دوست داشت
ب) دندان بدون درد کشیده شد، دندانپزشک از روش جدید استفاده کرد.
ج) دندان بدون درد کشیده شد. بیمار روش جدید را دوست داشت.
در جمله ی 26 قسمت الف نیاز به هیچگونه استنباطی برای درک جمله ی دندانپزشک بدون درد دندان را کشید وجود ندارد. از طرفی هیچ استنباطی برای درک اینکه بفهمیم چه کسی دندان را کشیده است نیز وجود ندارد. چرا که جمله دقیقا عنوان می دارد که این دندانپزشک است که دندان را کشیده است. اما در جمله ی دوم خواننده به خودی خود نمی داند که چه کسی دندان را کشیده است. مگر زمانی که به بخش دوم جمله مراجعه کند. اما در جمله ی الف نیازی به مراجعه به قسمت دوم جمله نیست. همیشه برای افراد ساده تر است تا گفتمانها و محاوره هایی را پردازش کنند که همان چیزی است که آنها قبلا با آن آشنایی داشته اند. هر چه بیشتر خواننده در باره ی موضوع آگاهی داشته باشد، به همان اندازه ساده تر می تواند استنباط لازم را از جملات استخراج کند و آنها را به شکل یک قالب منسجم دراورد.

منبع :

https://tehransafir.com/